De geschiedenis van Berlijn
Van nederzetting tot stad
De vroegste nederzettingen van het hedendaagse Berlijn waren Cölln, dat nu het museumeiland is, en het plaatsje Berlijn, dat ten noorden van de Spree lag. In de 13e eeuw werden beide plaatsen opgericht, op 28 oktober 1237 werd Cölln voor het eerst genoemd. Op die datum is dus uiteindelijk ook Berlijn gesticht. Cölln en Berlijn vormden vanaf 1307 één stad.
Na onlusten in 1451 verklaarde keurvorst Frederik II de stad tot zijn residentie. In zijn regeringstijd (1640 – 1688) zorgde Frederik Willem dat de stad opbloeide na oorlog, vele branden en uitbraak van de pest. Berlijn werd uitgebouwd tot een vestingstad en de eerste statige gebouwen werden opgericht, bijvoorbeeld die aan de huidige "Unter den Linden".
Residentiestad en snelle groei
Keurvorst Frederik III kroonde zichzelf in 1701 te Pruisen tot koning Frederik I. Hierna werd Berlijn de koninklijke hoofd- en residentiestad. Veel bekende bouwwerken ontstonden vanaf die tijd. Tijdens de regeerperiode van koning Frederik Willem I (de Soldatenkoning) en aansluitend Frederik II (de Grote), ontwikkelde Berlijn zich tussen 1740 en 1786 tot de grootste industriestad van Pruisen.
Frederik de Grote liet door bouwmeester Knobelsdorff een nieuwe architectonische stijl uitwerken. Het inwoneraantal steeg ondertussen naar meer dan 150.000 inwoners. Vooral door Frederik de Grote werden kunst en cultuur, wetenschap en onderzoek gestimuleerd. Berlijn werd daarnaast het centrum van verlichting.
Tussen 1806 en 1808 bezetten Napoleons troepen de stad. Maar na de overwinning van de Volkerenslag in 1814 te Leipzig, werd de door Napoleon ingenomen Quadriga weer naar de Brandenburger Tor teruggebracht. In de daaropvolgende jaren ontstonden de indrukwekkende classicistische bouwwerken van Schinkel en de schitterende parken van Lenné. Vanaf het midden van de 19e eeuw trok de economie sterk aan en groeide de bevolking snel.
Hoofdstad van het Duitse Rijk
Toen in 1871 het Duitse Rijk werd opgericht, leefden er meer dan 800.000 mensen in Berlijn. Wilhelm I, van 1861 tot 1888 koning van Pruisen, werd tot Duitse keizer gekroond. Berlijn werd hoofdstad van het Duitse Rijk en in 1895 woonden er meer dan anderhalf miljoen mensen in de stad. Van 1888 tot 1918 regeerde de laatste Duitse keizer Wilhelm II, die in 1918 na de Eerste Wereldoorlog in ballingschap ging.
In 1918 dook het rijk en de hoofdstad in een diepe crisis door de capitulatie na de Eerste Wereldoorlog. Hieruit ontstond de republiek. Tijdens de jaren twintig bloeide het culturele leven in Berlijn op, ondanks moeilijke economische omstandigheden en ingrijpende onlusten. Vernieuwende theaterstukken, stralende filmpremières, afwisselende variétés en een weergaloos nachtleven zorgden in Berlijn voor de "Golden Twenties".
1933 was het jaar dat Adolf Hitler rijkskanselier werd. Met zijn machtsovername zette hij de vervolging in van Joden, communisten, homoseksuelen, diverse opposanten en vele anderen. Het donkerste hoofdstuk van de stad was begonnen.
In 1936 vonden in Berlijn de Olympische Zomerspelen plaats en maar weinig mensen hadden de grootheidswaanzin van Hitler door. Berlijn had meer dan 4,5 miljoen inwoners toen op 1 september 1939 de Tweede Wereldoorlog begon. In 1943 begonnen de luchtaanvallen op de stad. Tot aan de capitulatie op 8 mei 1945 is ongeveer een derde van alle woningen gebombardeerd, ook veel historische gebouwen zijn hierbij verdwenen.
Wederopbouw en deling
Na het geweld van de nationaalsocialisten en na het einde van de Tweede Wereldoorlog lag de stad in 1945 in puin. Het inwoneraantal was bijna gehalveerd. De vier bezettingsmachten Sovjet-Unie (oosten), de Verenigde Staten (zuidwesten), het Verenigd Koninkrijk (westen) en Frankrijk (noordwesten) deelden het gebied onder elkaar op.
Vanaf 25 juni 1948 werden de drie westelijke sectoren door de Sovjet-Unie geblokkeerd. De geallieerden hielpen de stad door middel van een luchtbrug en hun zogeheten "rozijnen bommenwerpers". Hierdoor kwam de blokkade van Berlijn op 12 mei 1949 na bijna een jaar ten einde.
Door de oprichting van de DDR (Duitse Democratische Republiek) op 7 Oktober 1949 werd Oost-Berlijn tot hoofdstad van de DDR benoemd. De DDR-regering zetelde zich in het Oostelijk deel van de stad. De Berlijners konden nog steeds zonder problemen naar het westen van de stad gaan, om daar bijvoorbeeld te werken.
De deling van Berlijn was compleet toen op 13 augustus 1961 werd begonnen met de bouw van de muur midden in de stad. Vanaf dat moment konden de Oost-Berlijners niet meer naar hun werk of familie in het westen reizen. Er kwam pas na het bezoek van John F. Kennedy in 1963 een overeenkomst om de grens over te kunnen gaan. Bij station Friedrichstrasse had het "Tranenpaleis" als grote wachtzaal in die tijd een belangrijke functie.
Val van de Muur en hereniging
In de nacht van 9 november 1989 kwam het dan tot de plotselinge opening van de Berlijnse Muur. Voor die tijd vluchtten al maandenlang DDR-burgers via Hongarije en de CSSR naar het westen. De hele stad, het hele land vierde feest! Vanaf dat moment konden de burgers van de voormalige DDR zich weer vrij bewegen.
Met de Duitse hereniging op 3 oktober 1990 werd Berlijn ook weer de hoofdstad van Duitsland. In Berlijn zetelt vanaf 1999 weer de bondsregering en is daarmee het centrum van de Duitse politiek. Sinds 19 april vergadert het parlement in de Bondsdag. Dit bevindt zich in de oude Rijksdag die door Sir Norman Foster is gerestaureerd.
Zijn glazen koepel is sindsdien een ware attractie voor Berlijners en toeristen uit de hele wereld. En in januari 2000 opende, ter gelegenheid van de Berlinale, het Sony Center en het volledig nieuw gerealiseerde centrum aan de Potsdamer Platz.
Meer over de geschiedenis van Berlijn vindt u in uitvoerige details onder: •www.wikipedia.org
Uitgebreidere informatie is in de volgende talen beschikbaar:
ALPADIA Berlin • D-10827 Berlin • Hauptstraße 23/24
+49 30 7811076 • • Plattegrond en routeplanner
